Σπύρος Γρατσίας, Συγγραφέας
Σπύρο, σε καλωσορίζω στο greekaffair.gr
Χαίρομαι πολύ.
Είσαι ένας άνθρωπος της ομογένειας θα έλεγε κανείς αφού γεννήθηκες και μεγάλωσες στο Μόντρεαλ του Καναδά από Έλληνες γονείς. Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια, έχεις όμορφες ή άσχημες αναμνήσεις;
Και τα δυο, τα οποία συνθέτουν κάτι όμορφο, γιατί με τα δύσκολα έρχονται και τα καλά και αντίστροφα.
Στους γονείς σου και στους φίλους σου τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Περισσότερο αρχιτέκτων. Αυτό είχα σαν όνειρο, αλλά συγχρόνως και πιλότος. Δυο πράγματα μαζί. Τελικά άρχισα αρχιτεκτονική και έγινα μηχανολόγος.
Επαγγελματικά, πριν ασχοληθείς με αυτό που κανείς σήμερα, είχες σπουδάσει κάτι άλλο; Είχες σκεφτεί αλλιώς το μέλλον στο πίσω μέρος του μυαλού σου;
Όχι. Πάντοτε σχεδίαζα, ζωγράφιζα αλλά αυτό καθαρά ως χόμπι και καθαρά ασχολήθηκα με τις σπουδές μου.
Η συγγραφή βιβλίου πως μπαίνει στην ζωή σου;
Ήθελα να γράψω πάντοτε. Επιχείρησα γύρω στις 1652 φορές και τελικά πριν 6 χρόνια, άρχισα περισσότερο ερευνητικά, κι από εκεί με οδήγησε στο να μπορέσω να τελειώσω το βιβλίο.
Την ιδέα για να γράψεις αυτό το συγκλονιστικό μυθιστόρημα, << Σκιές Αίματος >> πως την συνέλαβες;
Η ιδέα γεννήθηκε από φύλλο σε φύλλο. Σαν σύνθεση υπήρχε ο ήρωας, υπήρχε η ιδέα όταν ένας άνθρωπος κατάφερε μέσα στη φωλιά του λύκου να κοροϊδέψει τους πάντες και να κάνει μεγάλη ζημιά στον Χίτλερ συγκεκριμένα, αλλά σε όλα τα άλλα άφησα να με οδηγήσει η έρευνα λίγο-πολύ.
Ποιοι είναι οι ήρωες στο μυθιστόρημα σου και πως συνδέονται μεταξύ τους;
Ο βασικός ήρωας είναι ο Βίλχελμ Κανάρης, ο οποίος είναι η αρχή να θέλεις. Ο Κανάρης υπάρχει, υπήρξε ως οντότητα. Είχε δυο κόρες, μια γυναίκα. Είχε μια διαδρομή. Εγώ του γέννησα κι έναν γιο, τον έκρυψα. Αυτός ο γιος έφυγε στο τέλος του πολέμου και πήγε Αμερική και συνεχίζει μια ιστορία, η οποία εκεί είναι και το παραμύθι αν θέλεις του μυθιστορήματος.
Ποια χρονολογία εξελίσσεται η ιστορία και σε ποιες πόλεις διαδραματίζονται τα γεγονότα;
Έχουμε Βερολίνο, έχουμε στην Οκλαχόμα, έχουμε στη Βοστόνη, έχουμε στην Αργεντινή, έχουμε Παρίσι. Είναι σε πολλά. Είναι το '45, είναι το '78, είναι το 2008. Άρα πάει πίσω μπρος και συνθέτει.. Άρα από κεφάλαιο σε κεφάλαιο θα πάρεις πληροφορίες ή από το τώρα ή από το χτες.
Όλα αυτά τα μέρη τα έχεις επισκεφτεί προσωπικά; Έχεις ταξιδέψει εκεί, έχεις κάνει έρευνα εκεί;
Στη Γαλλία ναι. Αναφέρω πολύ το Παρίσι, αναφέρω την Ντιζόν, όπου διαδραματίζεται εκεί ένα πολύ σπουδαίο κεφάλαιο. Στην Οκλαχόμα όχι. Στη Βοστόνη, ναι. Χρησιμοποίησα πάρα πολλά στοιχεία που έβρισκα και ιστορικά και από το ίντερνετ. Δηλαδή για να βρω που μένει ο συγκεκριμένος χαρακτήρα στην Οκλαχόμα μπήκα στο google και βρήκα έναν δρόμο και βρήκα το σπίτι.
Οι << Σκιές Αίματος >> αναφέρεται σε γεγονότα μυθοπλασίας ή σε αληθινά περιστατικά που έχουν συμβεί κατά καιρούς;
Έχουν πάρα πολλές αλήθειες ιστορικές αλλά δεν κάνω ιστορία.
Τα πρόσωπα είναι αληθινά;
Στο ιστορικό επίπεδο, όχι. Δηλαδή ότι υπάρχουν οι Ναϊτες, υπήρχαν και υπάρχουν, το ότι υπήρχε ο Κανάρης, υπήρχε. Το γεγονός όμως ότι ο Κανάρης συνάντησε τον γιο του το βράδυ της απόπειρας δολοφονίας του Χίτλερ δεν συνέβη, αλλά το γεγονός της απόπειρας συνέβη. Για να σου δώσω να καταλάβεις, ξέρει για την απόπειρα, περιμένει το τηλέφωνο, παίρνει τηλέφωνο ο πρωταγωνιστής λέγοντας του ότι η βόμβα εξερράγη, είμαι στο αεροδρόμιο γυρίζω Βερολίνο, αλλά μετά από 5 λεπτά τον παίρνει ο στρατηγός και του λέει ο Φύρερ ζει και ετοιμάσου να πάρουμε εκδίκηση. Άρα είναι γεγονότα τα οποία μπορεί να είχαν συμβεί. Συνέβησαν, μπορεί όχι με το ίδιο πρόσωπο.
Γιατί ονόμασες το μυθιστόρημα σου «Σκιές Αίματος»; Τι συμβολίζει;
Η σύνδεση μέσα στη σκιά του αίματος της οικογένειας. Η οικογένεια όμως εδώ δεν υπάγεται μόνο στη φαμίλια αλλά υπάγεται και στην ομάδα των καλών και στην ομάδα των κακών. Τους συνδέει κάτι. Το αίμα τους συνδέει. Ιστορικά εδώ υποτίθεται ότι ο Κανάρης ήταν ο αρχηγός αυτών που έμειναν ως Ναϊτες στη Βαυαρία, το οποίο ξεκληρίστηκε από τον Χίτλερ αυτή η ομάδα. Ήταν ο αρχηγός τους ο κρυφός, οπότε έχει σχέσεις και οργάνωσης και οικογένειας.
Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να στραφείς και να γράψεις ένα τέτοιο είδους μυθιστόρημα;
Τα σημερινά γεγονότα. Αυτό συνδέεται λίγο και με το καινούργιο μου βιβλίο. Τα γεγονότα στην Ελλάδα, όλη η κρίση που υπάρχει, πιστεύω ότι υπάρχει κατά μεγάλο μέρος διότι ο κόσμος δεν γνωρίζει ιστορία. Αν γνώριζε ιστορία, θα είχε μια άλλη αντιμετώπιση σε αυτά που γίνονται και θα έβρισκε άλλες λύσεις. Η γνώση δηλαδή της ιστορίας μας οδηγεί σε μια άλλη αντίληψη σε αυτά που ακούμε, βλέπουμε και μας λένε.
Η συγγραφή του βιβλίου πόσο σε επηρέασε στην προσωπική ζωή αλλά και στην δουλεία σου; Σε κούρασε; Σε έβγαλε εκτός προγράμματος;
Με έσωσε. Με έσωσε σε επίπεδο ότι έχω μια δουλειά η οποία απαιτεί πάρα πολύ ενέργεια και ο καθένας βρίσκει έναν τρόπο να ξεφεύγει, να ξεχνιέται, να αδειάζει το μυαλό του, όπως είναι μια καλή ταινία που όταν την βλέπεις για δυο ώρες ταξιδεύεις , έτσι το βιβλίο όταν το έγραφα, το έφτιαχνα, το έψαχνα, ξεχνιόμουν. Είμαι εκεί. Ψάχνομαι, χάνομαι. Αυτό σαν γεγονός μου βγήκε σαν μια εμπειρία στο ότι το βιβλίο βγήκε… δηλαδή ενώ σε 6 χρόνια είχα 11 κεφάλαια τα υπόλοιπα βγήκαν μέσα σε 1 ½ μήνα. Δηλαδή συνέβη κάτι… συμβαίνει αυτό γενικότερα, έτσι διαβάζω, ότι απλά βγαίνουν και συντίθεται και αυτό το πράγμα ήταν εμπειρία.
Όταν αποφάσισες να γράψεις αυτό το μυθιστόρημα, σε ποιον το αποκάλυψες πρώτα και ζήτησες την γνώμη του;
Έπαιζα με φίλους μου με διάφορα σενάρια και τους έλεγα «Αυτό πώς σου φαίνεται;» «Αυτό πώς ακούγεται;». Κατά 80% γράφω σε καφετέριες, στο αεροπλάνο, σε ένα κεφάλαιο έχω μέσα ένα μικρό μαγαζί που είναι απέναντι από το Νοτρ Νταμ στο Παρίσι, στο οποίο διαδραματίζεται κάτι στο οποίο έχω κάτσει κι έχω γράψει δυο κεφάλαια εκεί και το ζούσα εμπειρικά. Η αποκάλυψη γινόταν σταδιακά και μάλιστα και σαν παιγνίδι. Έχει ένα παιγνίδι αποκάλυψης το βιβλίο, πώς γίνεται ο παππούς ο πεθαμένος, να περιμένει να γίνει 30 ετών ο εγγονός για να του μιλήσει και βρίσκει τρόπο επικοινωνίας.
Αρκετοί συγγραφείς έχουν πει κατά καιρούς ότι όταν ξεκινούν να γράψουν ένα βιβλίο, γνωρίζουν την αρχή και το τέλος, όπως επίσης και τον τίτλο που θα δώσουν. Το ίδιο ισχύει και στην δική σου περίπτωση;
Όχι. Με τίποτα. Το βιβλίο για μένα γράφεται όπως η ζωή. Δεν το ξέρουμε το αύριο. Πας προς μια κατεύθυνση και το αφήνεις. Δεν λέω ότι δεν είναι έτσι ή ότι πρέπει να είναι αλλά εγώ εμπειρικά το έζησα έτσι. Υπάρχει βασική δρομολόγηση αλλά δεν ήξερα το τέλος. Το άφησα να γίνει το τέλος.
Αν σου ζητούσα να γυρίσεις το χρόνο πίσω, τι θα άλλαζες στη ζωή σου και τι όχι;
Δεν θα άλλαζα τίποτα. Έχω περάσει δύσκολες στιγμές όπως ο κάθε άνθρωπος. Δεν θα τις άλλαζα. Δεν θα μπορούσα να της αλλάξω. Είναι σαν να αλλάζεις κοσμικά κάτι. Δεν θα άλλαζα τίποτα γιατί μόλις πειράξεις κάτι αλλάζουν όλα. Άρα δεν υπάρχει περίπτωση. Το έχω ζήσει πάρα πολλές φορές. Οι συγκυρίες στα πάντα… δεν είναι τυχαίο που έχει προκύψει αυτό κι εμείς μιλάμε τώρα. Πιστεύω ότι από την στιγμή που υπάρχει μια ενέργεια που λες ότι εγώ θα πάω εκεί, είναι πάρα πολλοί οι δρόμοι, αλλά όταν πραγματικά εμμένεις συνωμοτεί το σύμπαν αλλά με πάρα πολλές διαφορετικές λύσεις. Δεν πιστεύω στο πεπρωμένο που λένε ότι είναι γραμμένο και ακολουθούμε αυτό γιατί τότε δεν έχει κανένα νόημα.
Σήμερα, για πρώτη φορά μας παρουσιάζεις το καινούργιο σου βιβλίο, » Rootless Roots«. Μίλησε μας για αυτό.
Η καταγωγή μου είναι από τη Νάξο. Έχω κάνει κάποια καλοκαίρια εκεί. Συγχρόνως όλο σκιτσάρω κάτι και η απάντηση είναι στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου. Τα σκιτσάκια του βιβλίου γίνανε στην παραλία στο Αϊ Γιώργη, στη Νάξο. Αυτά τα σκίτσα παίρνουν την μορφή τους από τα κυκλαδίτικα είδωλα πριν 4000 χρόνια. Μου πήρε 2-3 χρόνια. Άρα κάνω μια διαδρομή και τελειώνω είκοσι τέτοια εικαστικά. Πώς μου βγήκε δεν ξέρω. Πέτρα-πέτρα όμως τα σχεδίασα. Το εικαστικό σαν έννοια, σαν θέμα , μου βγήκε μέσα από την κρίση. Προσπαθώ να βρω μια λύση απλή. Και πιστεύω ότι υπάρχει στις ρίζες μας. Έχουμε τις ρίζες να λύσουμε τα πάντα αλλά δεν τις χρησιμοποιούμε. Άρα είμαστε δίχως ρίζες. Εξ'ου και ο τίτλος του βιβλίου.
Η γραμμή που διατρέχει το βιβλίο συμβολίζει την ενότητα της αρχής και του τέλους μας κι ότι όλα μας ενώνουν. Χρονικά όλα συνδέονται και εξίσου και οι ρίζες. Οι ρίζες μας είναι από τον πρώτο, όποιος ήταν αυτός, μέχρι το σήμερα. Οι λύσεις υπάρχουν εκεί.
Αυτήν την στιγμή η Ελλάδα αντιμετωπίζει της δυσκολίες με προσφυγικά προβλήματα, οικονομική κρίση αλλά και με διάφορες ξένες δυνάμεις που προσπαθούν να εξαφανίσουν την θρησκεία και τον πολιτισμό της. Παρόλο αυτά, ο Σπύρος Γρατσίας , πιστεύει σε ένα καλύτερο μέλλον για την Ελλάδα;
Η Ελλάδα το μέλλον το κρατάει στο χέρι της, δεν μας το κρατάνε άλλοι. Έχουμε ένα σύνδρομο. Πιστεύουμε ότι κάποιος μας το κρατάει. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάμε προς την αντίθετη κατεύθυνση όλης της ανθρωπότητας αλλά έχουμε μια ταυτότητα, έχουμε την δύναμη μέσα μας. Απλά υπάρχει κάτι, το οποίο άρχισε με τον Αλκιβιάδη και μας διατρέχει. Κι αυτό είναι η ενότητα. Για μένα δεν μπορεί να έχουμε μια τέτοια κρίση, 7-8 χρόνια τώρα, και να μην έχουμε βρει ομαδικά την λύση αλλά να επιμένουμε σε μια λύση η οποία θα έλθει από μια μονάδα του λαού ή μπλε ή κόκκινο ή πράσινο ή οτιδήποτε. Εδώ σαν τον πόλεμο θα έπρεπε να είμαστε μια γροθιά. Τελεία και παύλα, για μένα. Αυτή η γροθιά, αν μπορέσουμε να την κάνουμε πίστεψε με θα μας ακούσει όλος ο πλανήτης. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου μότο;
Destiny is ours to make. ( Μετφ. : Εμείς φτιάχνουμε την μοίρα μας )
Σπύρο, ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σου και την πολύ ωραία συζήτηση. Σου ευχόμαστε πάντα επιτυχίες.
Και εγώ σας ευχαριστώ.
Συνέντευξη – Κυριάκος Τσικορδάνος
Φωτογραφία – Αδαμαντία Λαουμτζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου