o κρυμμένος θησυαρός του Σκεποφύλακα στην Αργιοβέρσα Φιλοτίου Νάξου

 Ιστορία καταγεγραμμένη και δημοσιευμένη στο 3ο τεύχος στο Φιλολογικό   ΝΑΞΙΑΚΟ ΜΕΛΛΟΝ από τον Εμμανουήλ Ι. Ψαρρά και Επιμέλεια ΟΡΕΙΝΟΣ ΑΞΩΤΗΣ.

‘’ο πατέρας μου ο Σκεποφύλακας ήσπερνε νεκείνη τη χρονιά στην Αργιοβέσα κι είχενε μαζί ντου ένα γκοπέλλι να το ναϊδάρει και εμαζεύγουντανε στο μπαλιοκαλύβι τ΄άη Στεφάνου . Τσι βαθειές αυγές πάντα στήνουντα ναπάνω κ ήτρεχενε γκατα τη μπαλαϊστρα που κύτταζε ντη νανατολή μες στο καύκαρο κι εμπροσπάθιενε απόυ τη θέση πούτονε οι πήχες , να συνεικάσει τη νώρα . Σα νήτα νώρα , ήνοιε ντη φωτιά κ ήρριχτενε απάνω ξερά σκοινοκούτσουρα , που δεν
αργούσανε να κορώσουνε κ ήβανενε ντο γκοπέλλι κι αχέριζε ντα βούδια στη μπροστεγάδα .


Μια νύχτα ποξύπνησε μόλις είχα νυπεράσει τα μεσάνυχτα , επήε στη μπαλαϊστρα , μά τριβιε και ξανάτριβιε τα μάτια ντου γιατί εδοβήθηκενε να μη ντυχώ και νειρεύγεται . στη μεγάλη γλεισούρα του καυκάρου ήναβιενε μια φωθιά και ύρου ύρου τρία μικρά περίεργα αθρωπάκια εζεστένουντανε με τα χέρια ντωνε ντεντωμένα στη φωθιά . Μετά παίζανε με σουβλιάρι , ένα πολύ γλυκό σκοπό και καπνίζανε με μακριά τσιμπούκια .


Εκατάλαβενε πως είναι οι αράπηδες και φυλάουνε τον θησαυρό ντωνε και είπενε
-τάκουα μα ε ντο πίστευγα
κι αποτραβήχτηκενε σιά σιά πιο απίσω , μα το μάτι ντου ήτονε απάνου στη φωθιά , που στη νανελαμπή τζη ξεχώριζενε , κίτρινα μελεψά και γερασμένα τα πρόσωπα ντωνε . Σε λίο ένας ατσάλαχος σα ντ’ αλαφρό κουδούνισμα εκούστηκενε απόνα χρουσαφένιο ποτάμι , που περνούσε νάπλωτα και ήπιανε νούλο ντο λάκκωμα μέχρι κάτω απού τη μπαλαϊστρα του μιτάτου και αργά αργά τράβηξε μπρος τα κάτω , χωρίς να φαίνεται πια .


Σε λιάκι η φωθιά αρχίνεψε να χαμοσβύνει , εξεμάκρυνε ντο σουβλιάρι κ η παράξενη οχλοβοή και ξανάρθενε ησυχία και σκοτεινιά μέσα στο καύκαρο . Ο κύρης μου πήε γκι εξάπλωσενε μες τ΄άχερα , μα η συλλοή ντου ήτονε στο θησαυρό . Σαν ήκαμε μπως εξέφεξε , πετάχτηκε ναπάνω , τράβηξε ντη βαριά μπόρτα του μιτάτου κ ήβγενε βιαστικός , όχι για να ταϊσει τα βούδια που τον νεμένανε , μα για να φέρει βόρτα το καύκαρο να του δώσει αχτίνα ήλιου .


Επήε στον ντόπο που ήναβγε η φωθιά , μα καμιά λάτρα φωθιάς δε νεφαίνουντανε . Κατέβηκενε μες στο πλατυβόλι που πέρασε νο θησυαρός και τράβηξε μπρος τα κάτω κι όσο νεπάαινενε εθώριε μπροσεχτικά . Δυο μεγάλα φκουριά φαντάζανε πεσμένα χάμαι , τάπιασε ναμέσως , τα μάτωσε , τάδεσε σε τρεις κόμπους μ ένα παλιόπανο και τα καταχώνιασε μέσα στο γκόρφο ντου .


Σαν επήενε στο σπίτι μας , τόπενε μόνου τση μάνας μου και τση λαλά μου και τωντάδωκενε να τα ανεστηλέψουνε , μέσα στο ποραλαμίδι τση καρυδένιας κασέλας μας . Εκεί μέσα εβρίσκουντανε πολλά χρόνια , μέχρι τη χρονιά που ο Φράγκος που μας επούλησε ντα Λείματα , φιλοξενιούντανε στο σπίτι μας και ο κύρης μου τούλεε την ιστορία με τα φλουριά . Εκείνος τα ζήτηξενε να τα δει και του τάφερενε . Τάπιασενε με προσοχή και τα κύτταζενε από τη μια κι από τη νάλλη και στο τέλος του πενε :
-Σκεποφύλακα , θα μου τα δώσεις κι ότι πεις στου δώνω , χωράφι θες , λεφτά θες …
Κι ο κύρης μου τα απάντησενε
-μουρ επαρέτα αδερφέ μα ε θέλω ελεεικό


Από τότες που βγήκανε ναπτό σπίτι μας τα φλουριά , ούλοι μας εκαταλάβγαμενε πως εχάθηκενε ντο γούρι του σπιθιού μας , εχάθηκενε η καλοχρονιά στις σοδειές και τα ζωντανά μας για την ναπλωχεριά ντου . ‘’


email: giorgos.manolas@yahoo.gr
Δημοσιεύτηκε 17 hours ago από τον χρήστη Ορεινός Αξώτης