Της Χαιδως Μουστακη - Παπαγιαννη ( του Πισιμανη )
Του νου θησαυριστά εικονίσματα...
Ψυχής, ακηλιδωτες μορφές μου!!
Ήχοι.. απόηχοι στα ονειρατα μου!! Στήριγμα ακλόνητο ακόμη και αυτή η θυμησή σας.. .
Μα ναι! Σαν χτες!
Εκεί στην στροφή, στο νταμάρι ο κυρ Δημήτρης με τη σφυρίχτρα του καλεί το χωριό να μοιράζει από το σάκο του, χαρές, νέα, ξενιτεμου "επιστολογραμματα ", χαμπάρια μυστικοφερμενα με βάρος πόνου ή χαράς στο άνοιγμα τους..
Κάρτες πολύχρωμες από φίλους παλιούς και νεοαποχτημενους που απεικονίζουν χώρες μακρινές.. ταξιδεμενες μόνο με τα ονειροφανταστα μάτια μας..και με πλοηγό τη δύναμη του νου..
Μα πότε συγκεντρωθηκαμε όλοι από την κορφή του χωριού κιόλας κάτω από τον παντογνωστη, αεισκίαστο πλάτανο μας ? Μάνα μου!
Θαρρω πώς ακουμπά τα μάτια μου το γαλάζιο θλιμμένο, υγρό δίπλωμα των δικών σου ματιών στην προσμονή γράμματος της ξενιτεμένης κόρης στον Καναδά.!! Ένα τραπέζι μαρμάρινο, μικρό,αδιάφορο στην καθημερινοτητα του, γινόταν υφήλιο στρωσιδι από χώρες και ιστορίες σφραγισμένες με το "αποκαλυπτικό "γραμματόσημο.
Πλήθος χωριανων μαζωνοντουσαν από κάθε γωνιά σε απίστευτο χρόνο για μια θέση κοντά στον ταχυδρόμο. Οι ακτίνες της όρασης όλων συνεπιπταν στα χείλη του κυρ Δημήτρη .. σε μια λαχτάρα.. κοινή και διακαή..!!
Και νάμαι.. εκεί στο καφενείο με ύφος νικητή!! .. εμείς λάβαμε γράμμα.. από την ξενιτεμένη μας..Με σκερτσο και επιμελημενα προβεβλημενη πόζα αναμένω και γω τα νέα..
Τώρα μα τώρα πια.. ανιχνευω και χαϊδεύω στην άψυχη, χαρτινη ύλη τις πτυχές του πόνου στο προσωπο σας!! Ταξιδευω στις λεπτομερειες της αγιας μορφης σας .. πασχιζω να τις κινητοποιησω.. να τις φανταστω. να τις αισθανθω... να με διαπερ ασουν.. να σας ζωντανεψω να μου ξαναυπαρξετε...
Χωριό μου εκείνης της εποχής!! Αδιάψευστη εικόνα αγάπης, αγνότητας, αλληλεγγύης γραφικοτητας στιγμων..Μου λείπει το σφύριγμα του ταχυδρόμου στην στροφή, στον Τίμιο Σταυρό ..Ο λυτρωτικος για πολλές οικογένειες βαρύγδουπος ήχος του νταμαριου.. τα βιολιά μας στον πλάτανο και η μάζωξη μας τριγύρω...τα αθώα..δι οράσεως ερωτοπαιγνίδια μας.. το γλυκό, αλικο χαμόγελο του μπαμπά...το αφειδωλευτο.. άπλετο.. αναντικαταστατο νοιάξιμο της μάνας .. που όλο το σύμπαν να διαβω δεν το ματαβρισκω..
Παρασκευή 14. 10.2017... 12.30
Μια φωτογραφία!!
Του νου θησαυριστά εικονίσματα...
Ψυχής, ακηλιδωτες μορφές μου!!
Ήχοι.. απόηχοι στα ονειρατα μου!! Στήριγμα ακλόνητο ακόμη και αυτή η θυμησή σας.. .
Μα ναι! Σαν χτες!
Εκεί στην στροφή, στο νταμάρι ο κυρ Δημήτρης με τη σφυρίχτρα του καλεί το χωριό να μοιράζει από το σάκο του, χαρές, νέα, ξενιτεμου "επιστολογραμματα ", χαμπάρια μυστικοφερμενα με βάρος πόνου ή χαράς στο άνοιγμα τους..
Κάρτες πολύχρωμες από φίλους παλιούς και νεοαποχτημενους που απεικονίζουν χώρες μακρινές.. ταξιδεμενες μόνο με τα ονειροφανταστα μάτια μας..και με πλοηγό τη δύναμη του νου..
Μα πότε συγκεντρωθηκαμε όλοι από την κορφή του χωριού κιόλας κάτω από τον παντογνωστη, αεισκίαστο πλάτανο μας ? Μάνα μου!
Θαρρω πώς ακουμπά τα μάτια μου το γαλάζιο θλιμμένο, υγρό δίπλωμα των δικών σου ματιών στην προσμονή γράμματος της ξενιτεμένης κόρης στον Καναδά.!! Ένα τραπέζι μαρμάρινο, μικρό,αδιάφορο στην καθημερινοτητα του, γινόταν υφήλιο στρωσιδι από χώρες και ιστορίες σφραγισμένες με το "αποκαλυπτικό "γραμματόσημο.
Πλήθος χωριανων μαζωνοντουσαν από κάθε γωνιά σε απίστευτο χρόνο για μια θέση κοντά στον ταχυδρόμο. Οι ακτίνες της όρασης όλων συνεπιπταν στα χείλη του κυρ Δημήτρη .. σε μια λαχτάρα.. κοινή και διακαή..!!
Και νάμαι.. εκεί στο καφενείο με ύφος νικητή!! .. εμείς λάβαμε γράμμα.. από την ξενιτεμένη μας..Με σκερτσο και επιμελημενα προβεβλημενη πόζα αναμένω και γω τα νέα..
Τώρα μα τώρα πια.. ανιχνευω και χαϊδεύω στην άψυχη, χαρτινη ύλη τις πτυχές του πόνου στο προσωπο σας!! Ταξιδευω στις λεπτομερειες της αγιας μορφης σας .. πασχιζω να τις κινητοποιησω.. να τις φανταστω. να τις αισθανθω... να με διαπερ ασουν.. να σας ζωντανεψω να μου ξαναυπαρξετε...
Χωριό μου εκείνης της εποχής!! Αδιάψευστη εικόνα αγάπης, αγνότητας, αλληλεγγύης γραφικοτητας στιγμων..Μου λείπει το σφύριγμα του ταχυδρόμου στην στροφή, στον Τίμιο Σταυρό ..Ο λυτρωτικος για πολλές οικογένειες βαρύγδουπος ήχος του νταμαριου.. τα βιολιά μας στον πλάτανο και η μάζωξη μας τριγύρω...τα αθώα..δι οράσεως ερωτοπαιγνίδια μας.. το γλυκό, αλικο χαμόγελο του μπαμπά...το αφειδωλευτο.. άπλετο.. αναντικαταστατο νοιάξιμο της μάνας .. που όλο το σύμπαν να διαβω δεν το ματαβρισκω..
Παρασκευή 14. 10.2017... 12.30
Μια φωτογραφία!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου