3. Τι σημαίνει ότι σε κάθε παράσταση θα υπάρχουν έργα διαφορετικών ζωγράφων πάνω στη σκηνή. Μιλήστε λίγο για αυτό.
Αρχικά σημαίνει μία παράλληλη δράση με το θεατρικό. ´Οχι σε άλλο χώρο αλλά επί σκηνής, ως μέρος του σκηνικού μας. Μία έκθεση ως αθόρυβο μέρος της πλοκής. Συγκεκριμένα, η ένθεση πρωτότυπων πινάκων ζωγραφικής από οκτώ διαφορετικές ελληνίδες ζωγράφους προέκυψε ως εξής: Μελετώντας το έργο βρήκα πολύ ενδιαφέρον ότι η παρουσία του πατέρα της Τζούλια, του κόμη, είναι συνεχής επί σκηνής μέσων των μποτών του που είναι κεντρικά τοποθετημένες και τις γυαλίζει ο υπηρέτης, συμπρωταγωνιστής, Ζαν. Αντίστοιχα η μητέρα της Τζούλια συζητιέται πολύ κατά την πλοκή αλλά η παρουσία της δεν είναι ορατή όπως του κόμη με τις μπότες. Έτσι, έδωσα στη μητέρα την ιδιότητα της ζωγράφου της οποίας οι πίνακες είναι παραμελημένοι στο υπόγειο που εξελίσσεται το έργο. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε ταυτόχρονα στην ίδια σκηνή, στο ίδιο οπτικό πεδίο, και τους δύο γονείς, τα δύο φύλα, τα δύο άκρα. Αφού καταστάλαξα σε αυτή την ιδέα σκέφτηκα να εναλλάσονται και οι ζωγράφοι έτσι ώστε να υπάρχει εικαστικός πλουραλισμός αλλά και για να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο συζήτησης σχετικά με το θεατρικό σανίδι ως παράλληλο εκθεσιακό χώρο. Διαλέξαμε τεχνοτροπίες μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 50. Το εκθεσιακό κομμάτι επιμελείται με πολύ μεράκι η ζωγράφος Ιωάννα Καφίδα.
4. Πιστεύετε ότι η δεκαετία του 50’, που αναφέρεται η παράστασή σας έχει κοινά με το σήμερα?
Σίγουρα ναι! Σώστα, πολλά στοιχεία και θέματα ανακυκλώνονται διαρκώς κατά τη διάρκεια της σύγχρονης ανθρώπινης ιστορίας.
Αρχικά η μόδα είναι προς τα εκεί τόσο κινηματογραφικά όσο και σε design αλλά αυτό είναι παροδικό. Το βασικότερο κοινό σημείο του τότε με το σήμερα είναι οι “ταμπέλες” που εξακολουθούμε να βάζουμε στους ανθρώπους σχετικά με την κοινωνική τους θέση, την κουλτούρα και τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους. Νομίζω ότι είμαστε στο σημείο μηδέν ακόμα εφόσον σε πολλές περιοχές του πλανήτη οι γυναίκες, τα παιδιά και πάσας φύσης μειονότητες ακόμα εξόφθαλμα υποφέρουν πολλά δεινά.




5. Πιστεύετε ότι η εποχή μας παρά τις δυσκολίες έχει και ευκαιρίες στους νέους δημιουργούς?
Σε όλες τις δύσκολες και σκοτεινές εποχές της ανθρωπότητας η τέχνη υπήρξε βάλσαμο και αποτελούσε ευκαιρία έκφρασης και απόδρασης. Αντίστοιχα και σήμερα. Άλλα αν δεν τολμάς και επιμένεις ο ίδιος για τις ιδέες σου δεν έγκειται στην εποχή και στις συγκυρίες για να παράξεις έργο. Σίγουρα η εποχή είναι ο καμβάς αλλά το πινέλο ανήκει στον δημιουργό. Και ουσιαστικά ο δημιουργός είναι μόνος κατά τη διαδικασία. Και καλό είναι να κινούμαστε γρήγορα, άμεσα κρατώντας αναμμένη τη φλόγα της ιδέας ή του όποιου εγχειρήματος. Θα κλείσω δανειζόμενος μία ατάκα του Ζαν Κοκτώ: “Ας κάνουμε σήμερα ό,τι οι άλλοι θα κάνουν αύριο!”
http://www.globalview.gr/2017/12/30/o-emmanouel-manios-milai-gia-miss-julia-sto-global-view/
Related Post