Της Φιλολόγου Χάιδω Μουστάκη του Πισιμά νη και της Ρίτας του Παπανικόλα
Νάναι οι μέρες που φτάνουν, τούτες που ξεσήκωσαν πάλι μνήμες αλαργινες...?ποια μυστηριακη δύναμη μεταπλαθει με τόση εναργεια το χτες σε παρόν.. σε μελισταγμα αγνο,σε ποθουμενη αναδρομή, σε ξεδιψασμα ψυχής,.. σε αθάνατο νερό στο παλεμα του με τον ανηλεη χρόνο... Είναι τα
παιδικάτα μου.. Βρίσκομαι, εκεί, στην αυλή του σχολειου μας.. Εκεί στις σκάλες που τόσες φορές απείρως αμέτρητες, τρέξαμε, σκονταψαμε τις περνούσαμε όλες μαζί σαν μια στο χτύπημα του κουδουνιου... Ο Κ.Βαλληνδρας, ο δάσκαλος μας, απαλος και γλυκυς μες στο κάδρο όλη η τάξη σε ένα απίστευτα απροσποιητο στήσιμο, συμμαθητές μου που τα μουτράκια τους στην εικόνα λένε πως σήμερα είναι παππούδες ζηλευτοι και γιαγιάδες παινεμένες.. Κάποιοι που είναι στην εικόνα.. και σήμερα λείπουν..!! 1967!! Κάπου εκεί είμαστε.. Ανάμεσα στις δάφνες, στον εορταστικό στολισμό, με σεβασμό και ιερή ιστορική επίγνωση, ενδεδυμενοι τη παραδοσιακή μας βαρύτιμη ιστορία..! Στην αυλή του σχολείου μας.. στην απλα των αθώων ονείρων μας, στην αυλή των θαυμάτων μας..Εκεί όπου το γραντζουνισμα των γονάτων μου φαντάζει τώρα λυτρωτικο χτύπημα στη μνήμη, ο ήχος του νταμαριου γλυκοηχος αντίλαλος.. Το σφύριγμα στη στροφή του ταχυδρόμου, απροσδιοριστη μα σίγουρη αναμονή,.... τα μαλωματα και οι "δικαστικές αποφάσεις επί τόπου και μεταξύ μας "..όλα στην αυλή του σχολείου μας.. Ποσο θαθελα τις μέρες αυτές να είμαι η τελευταία στη σειρά στην παρέλαση - πάντα με πονούσε αυτό - να περνούσα τη γέφυρα στητη καμαρωτη..να ένιωθα τις γνώριμες μορφές, πανοπλία στους φόβους μου, το βλέμμα και το μισό γλυκύ Παναγνο χαμόγελο, με την ποδια τού καφενειου σύμβολο για μένα του τιμιου αγώνα..... του μπαμπά μου, του Πισιμανη, το γαλάζιο, αεικινητο μάτι της μάνας μου της Ρίτας, και όλων εκείνων που στέκονταν κάτω από το πολυγνωστη... εχεμυθο πλάτανο μας.. Θαρρώ πως παρέλασα τώρα μέχρι του Θεωνα. Πως τίποτε δεν άλλαξε.. Πως οι μνήμες τώρα, τέτοιες μέρες, ζειδωρες σταλες στην καρδιά μου στάζουν.. Χωριό μου.. συνέχεια της ψυχής μου, απαντοχη στις βαριανασες μου,κισσε στην ζωή μου, ίαμα λυτρωτικο στις αγωνίες μου, καταφύγιο μου ασφαλές στα αδιέξοδα και τα απρόοπτα.. Ρίζα μου.. βαθυριζα μου,.. απαγκειο μου.. Μου λείπεις. Σε αγαπώ.!!!
Σαν τα στάχυα ψηλά οι αναμνήσεις
Ξεθηλυκωμα ψυχής και μνήμης. Παραμονές εθνικής γιορτής.
Υ.Γ.Τα κορίτσια στη φωτο τα ξεχωρίζω όλα. Μακάρι κάποιοι από τα αγόρια να μου θυμίζουν. Κάτω. Κουλα Μπαμπούνη (Γρυλλου)δίπλα Κική Πετροπουλου (Κουρέα)Κατερίνα Μουστακη (Κόρακα) Σοφία Πετροπουλου (Σούτση)Πίσω. Κουλιτσα Βλασερου (Πιπινας Βασιλαρου)Ειρηνη Καλαβρου Κοττακη. Χαιδω του Πισιμανη Ρίτα και Δέσποινα της Καλλιόπης του Γιαλυνα. Πίσω η Μαριάννα Βασιλακη(Μητσεα) Από τα αγόρια ξεχωρίζω αριστερά μόνος. Γιαννάκης ο Μανιος, Πάνω δεξιά ψηλά ο Μένιος ο Προμπονάς
 | ||||
| ΠροσΣαν τα στάχυα ψηλά οι αναμνήσεις Ξεθηλυκωμα ψυχής και μνήμης. Παραμονές εθνικής γιορτής. Υ.Γ.Τα κορίτσια στη φωτο τα ξεχωρίζω όλα. Μακάρι κάποιοι από τα αγόρια να μου θυμίζουν. Κάτω. Κουλα Μπαμπούνη (Γρυλλου)δίπλα Κική Πετροπουλου (Κουρέα)Κατερίνα Μουστακη (Κόρακα) Σοφία Πετροπουλου (Σούτση)Πίσω. Κουλιτσα Βλασερου (Πιπινας Βασιλαρου)Ειρηνη Καλαβρου Κοττακη. Χαιδω του Πισιμανη Ρίτα και Δέσποινα της Καλλιόπης του Γιαλυνα. Πίσω η Μαριάννα Βασιλακη(Μητσεα) Από τα αγόρια ξεχωρίζω αριστερά μόνος. Γιαννάκης ο Μανιος, Πάνω δεξιά ψηλά ο Μένιος ο Προμπονάς |
Νάναι οι μέρες που φτάνουν, τούτες που ξεσήκωσαν πάλι μνήμες αλαργινες...?ποια μυστηριακη δύναμη μεταπλαθει με τόση εναργεια το χτες σε παρόν.. σε μελισταγμα αγνο,σε ποθουμενη αναδρομή, σε ξεδιψασμα ψυχής,.. σε αθάνατο νερό στο παλεμα του με τον ανηλεη χρόνο... Είναι τα
παιδικάτα μου.. Βρίσκομαι, εκεί, στην αυλή του σχολειου μας.. Εκεί στις σκάλες που τόσες φορές απείρως αμέτρητες, τρέξαμε, σκονταψαμε τις περνούσαμε όλες μαζί σαν μια στο χτύπημα του κουδουνιου... Ο Κ.Βαλληνδρας, ο δάσκαλος μας, απαλος και γλυκυς μες στο κάδρο όλη η τάξη σε ένα απίστευτα απροσποιητο στήσιμο, συμμαθητές μου που τα μουτράκια τους στην εικόνα λένε πως σήμερα είναι παππούδες ζηλευτοι και γιαγιάδες παινεμένες.. Κάποιοι που είναι στην εικόνα.. και σήμερα λείπουν..!! 1967!! Κάπου εκεί είμαστε.. Ανάμεσα στις δάφνες, στον εορταστικό στολισμό, με σεβασμό και ιερή ιστορική επίγνωση, ενδεδυμενοι τη παραδοσιακή μας βαρύτιμη ιστορία..! Στην αυλή του σχολείου μας.. στην απλα των αθώων ονείρων μας, στην αυλή των θαυμάτων μας..Εκεί όπου το γραντζουνισμα των γονάτων μου φαντάζει τώρα λυτρωτικο χτύπημα στη μνήμη, ο ήχος του νταμαριου γλυκοηχος αντίλαλος.. Το σφύριγμα στη στροφή του ταχυδρόμου, απροσδιοριστη μα σίγουρη αναμονή,.... τα μαλωματα και οι "δικαστικές αποφάσεις επί τόπου και μεταξύ μας "..όλα στην αυλή του σχολείου μας.. Ποσο θαθελα τις μέρες αυτές να είμαι η τελευταία στη σειρά στην παρέλαση - πάντα με πονούσε αυτό - να περνούσα τη γέφυρα στητη καμαρωτη..να ένιωθα τις γνώριμες μορφές, πανοπλία στους φόβους μου, το βλέμμα και το μισό γλυκύ Παναγνο χαμόγελο, με την ποδια τού καφενειου σύμβολο για μένα του τιμιου αγώνα..... του μπαμπά μου, του Πισιμανη, το γαλάζιο, αεικινητο μάτι της μάνας μου της Ρίτας, και όλων εκείνων που στέκονταν κάτω από το πολυγνωστη... εχεμυθο πλάτανο μας.. Θαρρώ πως παρέλασα τώρα μέχρι του Θεωνα. Πως τίποτε δεν άλλαξε.. Πως οι μνήμες τώρα, τέτοιες μέρες, ζειδωρες σταλες στην καρδιά μου στάζουν.. Χωριό μου.. συνέχεια της ψυχής μου, απαντοχη στις βαριανασες μου,κισσε στην ζωή μου, ίαμα λυτρωτικο στις αγωνίες μου, καταφύγιο μου ασφαλές στα αδιέξοδα και τα απρόοπτα.. Ρίζα μου.. βαθυριζα μου,.. απαγκειο μου.. Μου λείπεις. Σε αγαπώ.!!!
Σαν τα στάχυα ψηλά οι αναμνήσεις
Ξεθηλυκωμα ψυχής και μνήμης. Παραμονές εθνικής γιορτής.
Υ.Γ.Τα κορίτσια στη φωτο τα ξεχωρίζω όλα. Μακάρι κάποιοι από τα αγόρια να μου θυμίζουν. Κάτω. Κουλα Μπαμπούνη (Γρυλλου)δίπλα Κική Πετροπουλου (Κουρέα)Κατερίνα Μουστακη (Κόρακα) Σοφία Πετροπουλου (Σούτση)Πίσω. Κουλιτσα Βλασερου (Πιπινας Βασιλαρου)Ειρηνη Καλαβρου Κοττακη. Χαιδω του Πισιμανη Ρίτα και Δέσποινα της Καλλιόπης του Γιαλυνα. Πίσω η Μαριάννα Βασιλακη(Μητσεα) Από τα αγόρια ξεχωρίζω αριστερά μόνος. Γιαννάκης ο Μανιος, Πάνω δεξιά ψηλά ο Μένιος ο Προμπονάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου